Terug in Thailand

De laatste weken zijn alweer snel voorbij gegaan. We eindigen onze reis met bijna 2 weken op 2 Thaise eilandjes: Koh Chang en Koh Samet. Heel veel doelstellingen hebben we niet meer: beetje uitrusten, boeken lezen en (bij geschiktheid en behoefte) een PADI cursus voor de kinderen. Hoe zijn we deze vakantieweken doorgekomen? Zie onderstaand verslag van Willemijn, en aanvullingen van Patrick.

Op Koh Chang verbleven we 7 nachten in het Panviman resort aan het strand. Koh Chang (‘Olifanteneiland’) is het op een na grootste eiland van Thailand en is een nationaal park. Een bergachtig en groen eiland met veel steile weggetjes en regelmatig een dorpje en een baai. Het doel van deze week was, zoals gezegd, uitslapen en relaxen maar aangezien we zo in het reisritme zaten hebben we toch nog redelijk wat uitgevoerd.

De eerste dag hebben we heerlijk aan het strand gelegen. Geen wit strand met lichtblauwe zee maar we mochten zeker niet klagen en het kwam al aardig in de buurt van bounty. Voor de vakantie hadden papa en mama ons beloofd dat we mochten gaan duiken, dus zijn we de volgende dag de golf van Thailand opgegaan. Wij waren van plan onze PADI Open Water Diver te gaan halen, maar (papa en mama waren verstandig en daarom hebben) we hebben toch maar eerste een proefdagje gedaan.

We zaten op de boot met nog wat met andere duikers en onze duikdude’s: tattoo’s, bier, sigarettenlucht en rock and roll. De eerste stop was bij een gigantisch gezonken wrak van de US Navy van 100 meter lang en 25 meter hoog. Te diep voor onze eerste duik dus hier mochten we alleen snorkelen, ook prachtig! Onderweg naar de volgende plek hebben we met z’n drieën wat instructie gekregen over het duiken zodat we in het water gelijk onze zgn. skills konden oefenen. Ademen door de regulator, bedienen van zuurstofapparaat, etc.

Matthijs had de week ervoor last gehad van zijn oor dus het was nog even afwachten of hij bij het duiken geen oorpijn zou krijgen. Eenmaal in het water was Matthijs de eerste die onder water ging. Helaas van korte duur vanwege zijn oor en hij zat al snel gefrustreerd en verdrietig weer op de boot. Hierna was Maarten aan de beurt, die de skills met succes voltooide. Hierna was het mijn beurt, ondanks een wat gespannen gevoel slaagde ik er ook in.

Toen mocht Maarten onder water een stukje gaan zwemmen met onze instructeur uit Zweden. We weten niet wat er fout is gegaan maar 4 meter onder water raakte hij in paniek en heeft daar zijn regulator (zuurstof!) eruit gegooid en is naar boven gezwommen. Je regulator uit je mond halen mag natuurlijk nooit!!!! Maarten was al snel klaar met het duiken dus hebben we maar een tijdje gesnorkeld. ‘Dit hoef ik de rest van mijn leven niet meer te doen!’. Geduld en uitleg van duikinstructeurs en papa en mama mochten ook niet meer baten. Nee = nee.

Op de volgende plek besloot Matthijs het toch nog maar een keer te proberen. Dit ging ineens super en Matthijs genoot ervan. Ik heb ook een stukje gedoken maar voelde me niet relaxed en had toch wel last van mijn oren. Weer terug aan boord kregen we de keuze om nog 2 dagen door te gaan en zo onze PADI te halen terwijl papa en mama in het hotel zouden blijven. Maarten twijfelde niet en haakte gelijk af. Ik twijfelde heel erg maar aangezien Matthijs graag door wilde en niet in z’n eentje verder kon, ben ik meegegaan.

De volgende dag zou bestaan uit theorie en duikoefeningen (skills) in het zwembad. De volgende dag hebben we 6 uur naar films zitten kijken over duiken terwijl we vragen moesten antwoorden pfffff. Dit was zeker geen makkie. Rond 4 uur was het tijd voor het zwembad waar we onze skills konden oefenen. Dat lukte aardig en om half 7 kwamen we eindelijk uitgeput terug bij het hotel.

De derde en laatste dag kwam het er echt op aan. Papa was ’s ochtends al vroeg met de gehuurde scooter naar het vertrekpunt van de boot vertrokken voor overleg met de duikinstructeur. Kleddernat door de tropische hoosbuien kwam hij bijna een uur te laat aan – nog net op tijd voor ons vertrek. Het weer was duidelijk omgeslagen naar harde regen en forse wind. Hierdoor was de zee ook een stuk ruiger dan eerder in de week. Ik werd daardoor flink zeeziek en had er echt geen zin meer in en was sowieso al een beetje ziek. We moesten succesvol zelfstandig drie duiken doen om in aanmerking te komen voor de officiële PADI Open Water Diver. Uiteraard op voorwaarde dat ook de theorietoets van de vorige dag goed volbracht was……..

Lang verhaal kort: ik heb niet gedoken en de hele dag als een dood vogeltje tussen de duikdudes gezeten. Om 1530 uur zouden Matthijs en ik terug zijn bij de duikschool en opgewacht worden door scooterpapa, die met mama en Maarten hadden genoten van een lekkere massage met modder. Papa was wel zo’n beetje op tijd maar wij kwamen pas tegen het eind van de middag. En Matthijs? Dit kon vol trots zijn PADI in ontvangst nemen! De praktijkoefeningen (tot zo’n 18 meter diepte) deed hij uitstekend en vol enthousiasme. De theorietoets van de vorige dag hadden Matthijs en ik samen met een score van 90% ruimschoots volbracht. We hebben er een echte duiker bij in de familie.

De rest van de dagen op Koh Chang hebben we vooral doorgebracht met luieren, lezen, scooteren en een hapje/ drankje op zijn tijd. Een heerlijke week na alle omzwervingen van de afgelopen periode. Na 7 dagen pakten we de rammelende en roestige veerboot weer terug naar het vaste land voor de verplaatsing naar onze laatste bestemming Koh Samet.

Koh Samet was onze thuishaven voor de laatste 5 dagen en ligt weer 150 kilometer dichter bij Bangkok. Koh Samet vormde een heerlijk contrast met Koh Chang. Het begon al met de boot naar het eiland. Op de roestige en trage veerpont vanaf Koh Chang waren de blonde koppen van Matthijs en Maarten een grote attractie voor de vele Thai die aan boord waren. Diverse Thaise toeristen boven pensioengerechtigde leeftijd spraken onze ‘handsome boys’ aan met vragen over leeftijd, nationaliteit, etc. Gelukkig redden beide jongens zich inmiddels behoorlijk in het Engels. De (speed)boot naar Koh Samet knalde met een vaart van 65 kilometer per uur over de blauwe baai tussen vaste land en eiland.

Koh Samet is een klein en smal eilandje met een lengte van zo’n 8 kilometer met eigenlijk maar een dorpje. Dit groezelige dorpje bestaat vooral uit een paar honderd meter wit strand met veel bbq restaurantjes en strandtentjes – niet extreem uitnodigend en een zeker risico voor maag en darmen. Verder veel parasailers, waterscooters en ander strandvertier. Kortom: we moesten het vooral hebben van ons hotel: Paradee.

Het Paradee resort op Koh Samet heeft het concept van Service met een hele grote hoofdletter neergezet. Ontvangst door minimaal 10 zwaaiende medewerkers (management, keuken, housekeeping, strandjongens, tuin & strandonderhoud, receptie) bij aankomst met de speedboot, waarbij de General Manager je naam al kent, rondleiding met klaarstaande golfkarretjes. In de watten gelegd worden is daar tot kunst verheven. Een mooi voorbeeld is het feit dat er ongevraagd al 5 opgemaakte ligbedden op het strand onder een schaduwrijke boom klaar staan als je terugkeert na een tripje over het eiland. Vers fruit (1300 uur), roomijs (1400 uur), high tea (1500 uur) helpen je de dag wel door. Kortom: helemaal te gek.

Over een kleine akkefietje op Koh Samet moeten we ook nog een paar dingen zeggen. Yvette is op zijn zachtst gezegd geen liefhebber van spinnen. Dat Koh Samet een nationaal park is met veel wilde dieren (slangen, toekans, monitor lizards, kameleons), leidt dan natuurlijk tot een bepaald risico. Onze huisjes lagen wat naar achteren op het resort; meer in het tropische bos dan op het strand. Yvette was al direct een beetje achterdochtig maar verschoot pas echt een paar tinten van kleur bij de aanblik van een forse spin op de hotelkamer. Deze werd door Patrick nog netjes naar buiten geholpen maar was de voorbode voor meer bezoekers. ’s Ochtends was Maarten naar de WC geweest en had (zei hij achteraf) ‘wel wat gezien’. ’s Middags bezocht Willemijn hetzelfde kamertje….en is zich rot geschrokken van een joekel van een spin. Dit exemplaar had een lijfje van 1 bij 1 centimeter en paste alleen ‘ingeklapt’ in het gehanteerde wijnglas. Landing in de tuin van de buren leidde tot een hoorbare plof. Weliswaar is dit exemplaar dus ook weer door Patrick gewieberd maar de paniek bij Yvette was tot maximum level gestegen. Het management van het hotel is die avond nog gealarmeerd en housekeeping is met een spuitbus en vergrootglas door de kamers gegaan. Tevergeefs! Bij de constatering van nieuwe indringers was verder verblijf voor de stampvoetende Yvette volstrekt uitgesloten. En dan is het fijn als het hotel een Service concept heeft. Na wat geschuif in de planning werd door het hotel een tweetal nieuwe kamers vrijgespeeld. Buiten het bos, dichter bij zee en zelfs met een eigen zwembad. Veel (onnodige) excuses van het hotel en uiteraard een gratis upgrade. Gelukkig zijn daarna in de nieuwe kamers geen spinnen meer gesignaleerd.

Hoe hebben we ons verblijf in Paradee afgesloten? We hebben nog een halve dag gesnorkeld in combinatie met een duik door onze jonge diepzeeduiker. Verder is de spa nog een keertje bezocht (dames) en hebben de mannen geprobeerd om het waterskiën onder de knie te krijgen. Maarten bleef bij de vijfde poging daadwerkelijk rechtop staan en Matthijs heeft tot ook minimaal een meter of 5 gewankeld. Patrick heeft 1,5 uur in het water gelegen om de mannen te helpen met aantrekken van de ski’s en om zelf een paar rakjes te skiën. Ondanks zijn moeilijke gezichtsuitdrukkingen slaagde hij er wonderwel in om zichzelf staande te houden.

Op woensdagochtend werden we om 0700 huur uitgezwaaid door opnieuw een grote vertegenwoordiging van de resort staff en kon het gas vol open. Eerst van de speedboot en vervolgens van het busje naar Bangkok, waar we nog wat recht te zetten hadden uit ons vorige verblijf…...

Na het droppen van de bagage van ons laatste hotel (in de buurt van de luchthaven) zijn we doorgesneld naar het Koninklijk paleis in Bangkok. Door de avonturen met de maatpakken van Patrick hebben we dat toen immers gemist. Om een uur of half 12 konden we uiteindelijk deze belangrijkste tempel(s) van Bangkok betreden. Indrukwekkend groot, kleurrijk, blinkend van goud en spiegeltjes, huis voor de Smaragden Boeddha, et cetera. Mooi om toch nog even gezien te hebben.

Laatste missie was het uitvoeren van shopping activiteiten. Ook deze missie werd succesvol volbracht met handtassen (Yvette), topje (Willemijn), koptelefoon (Maarten) en nog wat zaken in de categorie ‘bijna niet van echt te onderscheiden en zeer betaalbaar’. Toen om 1900 uur ook de pakkenman (die er wel over mopperde dat ons hotel 1,5 uur rijden buiten de stad was tijdens het spitsuur) zijn afspraken tot 100% tevredenheid nakwam en opdraafde in ons hotel voor laatste passing en betaling, kon Patrick ook met een volledig tevreden gevoel Thailand achter zich laten.