Medische perikelen in Laos

Op de avond van de kookcursus eindigden Yvette en ik op het spreekuur van de huisarts in Luang Prabang. Eerste stap van een ongewenst maar uiteindelijk niet alarmerende duik in de Laotiaanse medische wereld.

We werden netjes afgezet door de vriendelijke chauffeur van ons hotel die onze terugkomst bij zijn busje af zou wachten. Huisarts moet je hier zeer letterlijk nemen. De wachtkamer annex receptie annex behandelkamer annex woonkamer was bezet door patiënten die netjes hun schoeisel buiten lieten. Dat deden we dus ook maar braaf. Onze komst was aangekondigd en we waren snel aan de beurt. De huisarts sprak goed Frans, inspecteerde snel het been van Yvette en herkende de mogelijke diagnose van beentrombose. Pas dangereux, mais……goed om toch even een ziekenhuis te bezoeken voor onderzoek. Dat kon alleen niet in Luang Prabang maar bij voorkeur bij het international medical center in Vientiane, de hoofdstad van Laos. Gelukkig was dat onze bestemming op 2 augustus.

Patrick sliep onrustig in de nacht voor vertrek uit Luang Prabang: bloedproppen in je been in een derde wereld land, reisgidsen die adviseren om voor medische hulp niet op Laos te vertrouwen maar met spoed naar Thailand te gaan, bloedverdunners, plan om te vliegen naar Cambodja,….. Toch wel een veilig idee om even te bellen met de medische desk/ alarmcentrale in Nederland. Onderweg naar Vang Vieng besloten we daarom maar om ’s avonds even te bellen naar Nederland.

De reis van Luang Prabang naar Vang Vieng duurde de hele dag via bergachtig terrein met veel bochten en kuilen in de weg en gebeurde onder leiding van een interessante gids. De 28-jarige Loun was afkomstig uit een dorpje tussen beide stadjes in. Hij wilde graag zijn moeder weer even zien na 2 maanden en vroeg of we bezwaar hadden tegen een korte tussenstop. Uiteraard geen bezwaar, hetgeen leidde tot een ontmoeting met het dorpje/hutje/ moeder/broer van Loun. Wat een mooi inkijkje kregen we in de wereld van de gewone Lao-dorpeling. TV ja, telefoon ja, lekkende daken ja, vee op straat ja, winkeltjes nee, zelf het bos in voor groenten en fruit ja, zelf op jacht naar vlees/vis/…. etc.

Resultaat van telefoontje in de avond: beentrombose = not fit to fly, risico op longembolie, bloedproppen naar hartstreek….. Advies: zsm naar Vientiane en onderzoek laten doen. “houdt u er rekening mee dat ziekenhuizen in Laos andere definitie hebben van patiëntenzorg dan die in Nederland! Waarschijnlijk zal het ziekenhuis aansturen op opname voor enkele dagen om goed onderzoek te kunnen doen”. Ai!

Op de avond voor de verjaardag van Willemijn kort familieberaad na bovenstaande advies. Het plan van tubing en kayaking op de verjaardag moest overboord en versneld doorreizen naar Vientiane op de verjaardag van de 15-jarige was het betere plan. Willemijn had alle begrip over de prioriteiten en klaagde geen moment over het nieuwe verjaardagsprogramma. Gids opgetrommeld, hotelboeking aangepast, etc. Toen wel behoefte aan een glaasje wijn!

Allerlei ingewikkelde scenario’s werden doorleefd. Want met een dergelijke medische situatie konden we niet doorvliegen naar Pnom Penh op 4 augustus en wil je ook niet in Cambodja zitten maar ook niet te ver van de medische centra van Bangkok! Wat zouden we de komende dagen aan flexibiliteit moeten opbrengen?

De volgende dag, 1 augustus dus, hebben we bij het ontbijt uiteraard nog even goed stil gestaan bij de verjaardag van onze Willem, inclusief een versierde stoel en lang-zal-ze-leven. Het hotel zorgde daarnaast nog voor een mooie, heerlijke en voedzame chocoladetaart met kaarsjes.

Rond het middaguur waren we uiteindelijk in Vientiane. Snel bij hotel de spullen gedropt en doorgesneld naar Mahosot International Center. Het was immers vrijdagmiddag en in het weekend zal er nog wel minder mogelijk zijn. Mahosot was snel gevonden en ook het international center was snel in beeld. We werden wel nog wat stiller bij de wandeltocht over het ziekenhuisterrein en Yvette voelde definitief NIETS voor een overnachting in het 0 sterren ziekenhotel.

De ontvangst was, laten we zeggen, argwanend/terughoudend/ vertwijfeld/ongastvrij. Gelukkig was gids Loun nog aanwezig voor de vertaling bij de receptie, maar dat hielp niets. International Center sprak alleen Lao, zag er uit als in een documentaire van National Geographic en beschikte niet over benodigde apparatuur en medicijnen. En weigerde ook nog eens om de kuit te bestuderen. ‘Neemt u maar een paracetamol en doe uw been omhoog in het vliegtuig’, ‘ Misschien kunnen we maandag (onze geplande dag voor de vlucht naar Pnom Penh……) meer voor u doen’, ‘U kunt ook op zoek gaan naar een cardioloog’. Oeps! Slecht plan, zeker als je thuisarts.nl en alarmcentrale ANWB serieus neemt.

Gelukkig hadden we op het ziekenhuisterrein ook de Lao Luxembourg Heart Center gespot. Klonk als een club die over talenkennis en apparatuur zou kunnen beschikken. Hopen op medewerking, voordat het alternatief om de plannen om te gooien naar Bangkok definitief op tafel moesten komen.

Loun kon nog net even gebruikt worden voor een introductie in Lao bij de receptie en moest er toen vandoor voor de nachtelijke terugtocht naar Luang Prabang. Daarna vielen we gelukkig in de prijzen met een VIP behandeling. Geen wachttijden, diverse artsen kwamen tevoorschijn, we werden snel op de wachtstoelen voor de echoruimte geparkeerd en niet veel later verscheen een verpleegster met een echomachine. Weliswaar een beetje een gedateerd (voor de liefhebbers: hij draaide nog steeds op Windows 2000) exemplaar; afdankertje uit Luxembourg, maar werkte nog prima.

Yvette onderging een uitgebreide echo van haar been, kreeg de verzekering dat 100% zeker geen sprake is van trombose en dat vliegen geen enkel aanvullend risico oplevert. Verder ook schone aderen, maar wel de aanbeveling om tzt in Nederland nader te laten kijken naar het bobbeltje in de spier (uiteraard hoort dat (een Cyste?) er niet te zitten). En voor al dit onderzoek moesten we 120.000 Kip aftikken – het equivalent van 15 US dollar.

We hebben de dames ruimschoots bedankt voor super ontvangst en de uitgebreide onderzoeken en toelichting.

Ontzettend gerustgesteld verlieten we met z’n vijven het ziekenhuis. We konden weer gaan genieten van het fraais in Vientiane en op 4 augustus inschepen bij Vietnam Airlines voor de vlucht naar Pnom Penh!