Haantjesgedrag

Vandaag stond een wandeling op het programma. Ubud is enorm toeristisch en beschikt over enorm veel souvenirshopjes en restaurants. Deze winkeltjes zijn gevestigd in 3 of 4 hoofdstraten en direct achter deze straten beginnen de sawa’s. Het heeft veel weg van lintbebouwing. In onze Baligids staat een wandeling van een kilometer of 6 de rijstvelden in. Een geweldige wandeling en een super ervaring. De kinderen hebben er ook enorm van genoten.

Omgetoverd als Amerikanen d.w.z. gymschoenen aan, rugzak en petje op, zijn we eerst een koffietje gaan halen bij de Starbucks (nog steeds de lekkerste koffie Azie). Met de koffie in de hand zijn we aan de wandeling begonnen. De sawa’s zijn terrassen van water waarin rijst wordt verbouwd. Je loopt een paar minuten en je zit direct midden in de groene rijstvelden. Na 15 minuten wandelen over smalle paadjes en dijkjes kwam er een boerin naar ons toe met de vraag of we wat verse kokosmelk wilden hebben. Geen van allen vinden we kokosmelk echt lekker maar natuurlijk wilden we en konden we geen nee zeggen. In 2 minuten was de kokosnoot open en konden we “heerlijk” aan de frisse melk. Na beleefd wat te hebben gedronken zijn we doorgelopen en uit het zicht van de boerin hebben we de noot na een kwartiertje geofferd aan de rivier.

Overal zijn er mensen aan het werk. Op de kleine dijkjes lopen talloze kippen en hanen. Ook al zijn de dijkjes zeer smal, de locale mensen rijden er met hun brommer stevig door. De wandeling is bekend bij de toeristen en dus halverwege de route kom je een aantal kleine galerietjes tegen. Ze verkopen er leuke schilderijen met typisch Balinese voorstellingen en na forse onderhandelingen waren wij een doek rijker. Nu maar hopen dat we het schilderij in Nederland nog net zo leuk vinden.

Na 3 uur wandelen, kwamen we weer terug in het dorp. Meteen liepen we tegen een groepje toeristen aan die zich zelf aan het voorzien waren van een sarong. Op de vraag “wat is hier aan de hand” kwam het antwoord “hanengevechten”. Willemijn en ik riepen direct dat willen we niet zien. Patrick en de jongens waren wel nieuwsgierig. Nadat ook Patrick een sarong had omgedaan, zijn ze de tempel in gegaan. Hieronder zijn ooggetuigenverslag.

Hoewel we ongeveer de enige toeristen waren, keurden de locals ons geen blik waardig. Alle aandacht ging uit naar de kemphanen in de arena. Zo’n 200 Balinezen (alleen mannen), gehuld in sarong, scandeerden allerlei aanmoedigingen. Stapels Rupiahs gingen van hand tot hand (inzet voor weddenschappen op de winnende haan?). Twee hanen werden klaargestoomd voor het gevecht, gadegeslagen door de menigte, maar ook door tientallen collegahanen die nog in een rieten mandje opgesloten zaten. De hanen voor deze ronde waren uitgerust met glimmende mesjes aan hun poten. Ze werden getreiterd door knijpen en uittrekken van een staartveer en daarna was het tijd voor de strijd. Een gruwelijke vertoning van enkele seconden waarbij de winnaar de verliezer, tot bloedens toe, toetakelde. Het lot van de verliezer (en de winnaar) lijkt bezegeld.

Ethisch en esthetisch is het natuurlijk niet verantwoord om dergelijke hanengevechten te bezoeken. Anderzijds was dit duidelijk geen toeristengrap maar een echt evenement voor de lokale Balinezen, dus interessant om even te bekijken. Na één ronde waren we er echter wel klaar mee. Zeker de jongens waren geschokt door dit tafereel en waren op een holletje uit de tempel verdwenen. We zijn de dames snel weer gaan vergezellen voor een lunch, satay ayam, dat spreekt voor zich……..